Op 26 mei verschijnt een echtpaar bij mij in de winkel. Frank en Moniek zijn vanwege het mooie weer op de fiets gestapt en komen per toeval in Oeken langs Broekente-Brocante.
Wij raken wat aan de praat over het glas-in-lood wat in de winkel hangt. 'Maak jij dat zelf?' vraagt Moniek. Ik vertel dat ik inderdaad het glas-in-lood wat er staat heb gemaakt in mijn atelier achter de winkel. Zoals altijd vertel ik ook dat ik geen standaard werk maak. Ik maak combinaties van vooral (Duitse) vazen. De kleuren en vormen inspireren mij bij het ontwerpproces naar een glas-in-lood project.
Ze zijn gefascineerd en vragen mij of ik ook in opdracht werk. Ik zeg 'jazeker', maar vind dat altijd spannend om te zeggen. Ik heb al best wat opdrachten gehad, maar het blijft een proces waar ik nog aan moet wennen. Dat mensen mij het vertrouwen geven om iets unieks voor hen te maken.
We praten wat en dan verteld Moniek 'haar' verhaal, of eigenlijk het verhaal van haar beste vriendin Angelique. Moniek vertelt dat zij en Angelique al 50 jaar vriendinnen zijn. Ik schat Moniek niet veel ouder dan ikzelf, dus ik vermoed dat dat eigenlijk haar hele leven is.
Moniek legt uit dat Angelique ernstig ziek is. Ze is niet meer te behandelen. Ze krijgt nog wel kuren, maar dat is alleen levensverlengend.
Dan vertelt ze dat Angelique heeft gezegt haar een kado te willen geven, iets wat hen voor altijd zal verbinden.
En zo ontstaat de gedachte bij Moniek en Frank. Hoe mooi zou het zijn als dat kado een glas-in-lood venster is? Als dan het zonlicht door het venster schijnt, zal dat Moniek aan haar lieve vriendin doen denken.
Bij het vertellen van haar verhaal gaat er een rilling door mijn hele lijf. Ik raak geëmotioneerd. Mijn hele lijf zegt 'ja, ja, JA!' Dit is iets bijzonders, ik kan iets betekenen voor deze lieve mensen in de aanloop naar het verlies van hun dierbare vriendin. Ik MOET dit doen.
We spreken af dat het mooi zou zijn als Moniek en Angelique samen naar mijn atelier komen om het ontwerp en de kleuren van het glas te bespreken.
En zo gebeurd het dat op 15 juni Moniek en Angelique samen bij mij in het atelier staan. Ik voel me best nerveus, hoe pak ik dit goed en discreet aan? Maar beide vriendinnen stellen mij direct op mijn gemak. Ze zijn heel open, het gesprek verloopt vanzelf.
Ik vraag hun wat ze zouden willen, qua onderwerp en kleuren. Ze hebben beiden nog geen vast omlijnt idee. Maar als ik Moniek de vraag stel: 'waar denk jij aan, als je aan Angelique denkt ?', antwoord ze direct : 'de zon!'. 'Angelique is voor mij en zoveel mensen de zon in ons leven!'.
Angelique lacht en zegt: 'Ja, dat klopt, ik hou zo van de zon'.
Dus het onderwerp is de zon, maar de kleuren? Moniek wil graag een gestyleerd ontwerp. Ik vraag Angelique wat haar lievelingskleur is. Na enige twijfel zegt ze: 'vroeger als jong meisje , was dat paars '.
Al pratend en schetsend komen we tot een idee. Ook de kleuren die in het ontwerp komen zoeken we samen uit, het moeten warme kleuren worden zoals paars dus, maar ook rood, geel, diep roze en oranje.
Ik stel voor drie ontwerpen te maken waaruit zij dan samen kunnen kiezen.
De vriendinnen stappen na ongeveer een uur weer in de auto en ik beloof ze dat ik mijn best zal doen om iets moois voor ze te maken. Later op de dag stuurt Moniek een email; om te vertellen dat ze het bezoek als zeer emotioneel hebben ervaren. Maar ook dat ze blij zijn. Blij dat zij en Frank, een paar weken geleden mijn winkel binnen liepen.
In die week erna ga ik aan de slag met de ontwerpen; we blijven bij het eerste idee. De paarse zon linksboven in de hoek, met stralen in diverse kleuren en diktes. Ik breng een bezoek aan de glasleverancier en ga later die week nog een keer terug voor wat praktisch advies.
Ik kan niet wachten om te beginnen en ben zo vaak mogelijk in m'n atelier om aan het venster te werken. Ik voel een enorme gedrevenheid en wil zo ontzettend graag dat dit bijzondere werk mooi wordt. Maar ook wil ik niet te veel 'verspillen' van de kostbare tijd die Moniek en Angelique nog samen hebben.
Op zaterdag 30 juni ben ik in mijn atelier bezig met het staal voor het ophangsysteem, als de bel van de winkel gaat. Ik loop naar de winkel en zie daar een jong stel. Ze stellen zich voor als de zoon en schoondochter van Moniek... Weer gaat er een siddering door mijn lijf ! Ze willen graag even zien hoe het gaat met de opdracht. Sam en Adriana zijn gebracht met de auto, door Frank en Moniek. Zij willen zelf niet komen kijken, dat vinden ze te spannend.
Sam en Adriana zijn super enthousiast ! Het venster is bijna af maar dat moet ook, want volgende week komen ze het ophalen ! 'Het is helemaal naar de smaak van mijn ouders', zegt Sam. Hij verteld dat 'tante' Angelique veel voor hem betekend. Sam kent haar zijn hele leven.
Ze is niet zijn echte tante, maar zo voelt het wel.
Ik ervaar nu nog meer dat dit een ontzettend lief en warm gezin is waar men heel veel om elkaar geeft. Iedereen is zo enorm betrokken bij de moeilijke tijd waarin Angelique en haar dochter Esra, maar ook Moniek en háár gezin zich nu bevinden.
Ik vertel Sam en Adriana dat ik naast deze opdracht, Angelique en Esra iets wil geven. Ik wil een windlicht maken waarin een miniatuur van het grote venster is verwerkt. Met dit windlicht wil ik Angelique en Esra sterkte wensen, voor nu en voor de tijd die komen gaat.
Ik vraag ze dit nog even geheim te houden. Mijn doel is namelijk om dit ook volgende week klaar te hebben, maar ik weet nog niet zeker of mij dit gaat lukken.
Een week later komen Moniek, Frank, Sam en Adriana het glas-in-lood ophalen. Angelique is niet mee. Zij vind het té confronterend. Ik begrijp het volledig.
Ik ben nerveus ! Zullen ze het mooi vinden? Is het geworden zoals ze hoopten ?
Moniek komt met een blij gezicht en een prachtige bos bloemen ons erf op gelopen. Ze grapt nog; 'ik hoop maar dat het mooi is, anders neem ik de bloemen weer mee terug hoor'. Ik lach om haar grap en voel de spanning weggaan uit mijn lijf.
Alle vier raken ze bij het zien van het venster, geëmotioneerd. Ze vinden het prachtig, het is nóg mooier dan ze durfden te dromen. Maar het is ook confronterend. Ik krijg een warme omhelzing van de hele familie, ze zijn mij enorm dankbaar. Maar ik ben hun ook dankbaar !
Tenslotte vraag ik Moniek of ze nog even bij mij wil komen. Ik geef haar het doosje waar het windlicht, niet zichtbaar, inzit. 'Mag ik vragen wat het is?' zegt ze. Ik leg uit wat ik heb gemaakt, als geschenk van mij voor Angelique en haar dochter.
Ik vertel Moniek dat ik haar de keuze laat; zij mag dit geven wanneer zij denkt dat het het beste moment is. Dat is niet aan mij.
Het verhaal van Moniek en Angelique , inclusief het gebruik van alle namen, is met toestemming van beide families opgeschreven.
Ik wil Moniek, Angelique, Frank, Sam, Adriana en Esra van harte bedanken voor het in mij gestelde vertrouwen.